“ฮีโร่ที่เเท้จริง...คือคุณย่าผม”
ย้อนกลับไปในปี พ.ศ. 2480
ท่านเกิดมาในยุคระเบิดลงตู้มๆ ในสงครามโลกครั้งที่ 2 ซึ่งชีวิตของท่านนั้นไม่ธรรมดา...เมื่อต้องฟังเสียงเครื่องบินรบบินทิ้งระเบิดผ่านน่านฟ้าของสยามประเทศ....ผู้หญิงคนนี้ต้องแกร่งอย่างยิ่งยวดทีเดียว....ในช่วงแรกแย้มนั้น ท่านในฐานะลูกชาวนาชนชั้นล่างก็ต้องเก็บหอยตกกุ้งไปในวันน้ำหลาก....ส่วนปู่ผมนี่เท่มาก ยุคนั้นใครมีม้าขี่ถือว่าเท่...ปู่ผมมีม้าขับครับ
แล้ววันที่โหดร้ายก็มาถึง.....
ปู่ของผมโดนยิงเนื่องจากร้านตัดผมของปู่ผมดังกว่าและเป็นที่นิยมมากกว่าร้านของนักการเมืองท้องถิ่น...เรื่องนี้เกิดขึ้นอยู่ที่หน้าวัดบัวงาม อำเภอดำเดินสะดวก ในจังหวัดราชบุรี....แล้วสุดท้าย....ปู่ผมโดนลูกซองยิงทะลุฝาบ้านมาโดนที่ฝ่ามือ...ผมยังจับดูเล่นเสมอตอนที่ท่านยังอยู่ แต่กระสุนลูกซองยังฝังอยู่บนหน้าขาของปู่ผมอยู่ดี
เวลาผ่านไปไม่นาน....คุณพ่อผมเริ่มโตสมวัย....คุณย่าขายทุกอย่าง...ที่นา....หมู...ไก่....ไร่....เพื่อให้คุณพ่อเข้ามาทำงานในกรุงเทพ...
ผมจะไม่เล่าระหว่างทางอันแสนลำบากนั้น....แต่จะเล่าให้ฟังว่า....”เมื่อบ้านเราไม่มีน้ำไม่มีไฟใช้อยู่หลายเดือน รอน้ำฝนลงมาเก็บไว้ใช้...ย่ายังพัดโบกให้หลาน(คนนี้)นอนจนหลับไปได้ทั้งๆที่ไม่มีไฟฟ้า.....จุดเทียนไขเป็นเดือนๆ......แล้ว “กินข้าวกับน้ำปลาทุกวันเพราะให้หลานกินไข่”
จะรักย่าไปในทุกๆชาติไป....HBD นะ
Search